Blog

Gdy przeglądam wpisy znajomych nie raz mam ochotę włączyć się do dyskusji. Parę razy zdarzyło mi się coś zaproponować, toczyć małą polemikę, z uśmiechem przyjąć bądź rozdać „cios”, czasami pewnie i trochę przesadzić w swojej argumentacji. No cóż, mam swój ugruntowany światopogląd, czytelny – przynajmniej dla mnie i moich bliskich – system wartości i pewien kanon zachowań, który pozwala mi funkcjonować w grupie społecznej, ale także wyrażać swoje zdanie i zabierać głos w sprawach publicznych na mniejszym i większym forum. Muszę jednak stwierdzić, że szczególnie w sieci, coraz częściej dyskusje przeradzają się w zwykłe chamskie pyskówki i coraz bardziej odstręczają mnie od zabierania głosu.

Smutkiem i nie ukrywam trochę niepokojem napawają mnie wypowiedzi ludzi, których znam, a których poglądy w ostatnim czasie tak bardzo ewaluowały, że dzisiaj wydają mi się wręcz obcy. I nie chodzi tu o to, że ich przemyślenia coraz bardziej różnią się od moich doświadczeń i sposobu postrzegania świata. To jest dla mnie naturalne. Ale o to, że w wypowiedziach tych – szczególnie w sieci – pojawiają się takie, w których oponentów w sposób bezpardonowy wyzywa się od – w delikatnej formie – od prawicowych lub lewicowych ekstremistów, a w tej bardziej dosadnej formie od idiotów, kretynów lub innych oszołomów. Szokiem dla mnie była wypowiedź na ostatniej sesji rady miasta Prezydenta Kudelskiego, który jednemu z radnych zasugerował pomieszanie zmysłów, gdy ten w proteście przed lekceważeniem i deprecjonowaniem dorobku zawodowego zwrócił mu nagrodę za … zasługi dla siedleckiego samorządu.

Szczególnie niepokojące są dla mnie wyzwiska i żądania (cyt.) wypier… nia z Polski, w której zdaniem (niestety z reguły skrajnie prawicowych) ekstremistów nie ma miejsca dla myślących inaczej, zachowujących się inaczej, mających inne poglądy, przekonania, preferencje. W Polsce, która swego czasu, gdy na świecie szalała inkwizycja, palono na stosie, uchodziła za jedno z najbardziej tolerancyjnych Państw Europy, w której przez lata pokolenia Polaków oddawało życie o wolność, dzisiaj ma nie być miejsca dla tych, którzy myślą inaczej!!!.

Tę wywalczoną wolność ogranicza się do bardzo wąskiego, konserwatywnego światopoglądu, w którym nie ma miejsca na inne zdanie. Ja nie chcę takiej Polski dla moich dzieci. Nie chcę konserwatyzmu, który oznacza, że to co dobre już było, jest za nami i trzeba do tego za wszelką cenę wrócić. Chcę Polski, w której szuka się coraz to lepszych sposobów na życie, gdzie nie neguje się człowieka i jego prawa do wolności myśli, przekonań, wyboru, kreatywności i rozwoju. Chcę kraju, w którym każdy, czy to w poszanowaniu chrześcijańskiego czy też uniwersalnego systemu wartości będzie mógł wychowywać własne dzieci tak, by potrafiły one znaleźć swoje miejsce w społeczeństwie, w szacunku dla drugiej osoby.

Skąd w nas tyle złej woli? Czy naprawdę można wszystko usprawiedliwiać tym, że prekariat zabija w nas siłę i wolę walki o siebie, wyzwala mechanizm roszczeń i oczekiwań? Czy osobiste trudności Polaków i pewnie słabość Państwa w wielu obszarach jego działalności mogą usprawiedliwiać frustrację, której efektem jest coraz to większa agresja, sprytnie kanalizowana przez politykierów do negowania systemu, demokracji i państwowości? Nie jestem socjologiem. Stąd może moje oczekiwania i stwierdzenie konkludujące wydadzą się w świetle powyższych śmieszne. Gniew i frustracja – nawet słuszne – nie mogą stanowić usprawiedliwienia dla chamstwa i prostactwa. Nie zwalniają nas z odpowiedzialności za słowa, czyny i zaniechania. Brak zaangażowania, lub też uleganie demagogom i brak dobrej woli (vide „Polska w ruinie”) to wyraz nie buntu, ale słabości. Każdego z nas indywidualnie i kraju w całości.